برای کسانی که به جرم آفرینش در بندند و در انتظار ...

آه، ای خاک مقدس غم بار من
چه تاریک و سردی

آن هنگام که فرزندانت را
به جرم عشق بر چوبه ی دار می کشند

آن هنگام که کبوتران در خون غلتیده ات هم
سرود آزادی سر داده اند

آه ، ای ایران من، چه سرد و خاموش می بینمت

آن زمان که پسرانت بر چوبه ی قصاوت

رقص شوم مرگ آغاز می کنند

همان زمان که گویی

با هر عشوه ی طنازانه شان

دیوهای تاجدار را به سخره می گیرند

ای خاک من، چه ساکت و تاریک می بینمت

آن زمان که قناری ها محبوس شدند

و کلمات چیزی گم کردند

همان زمان که چراغ به دستان ِ مصلوب

با تاجی از خار و دلی از خون به سوگ تو نشستند

ای خاک مقدس من، چگونه این همه تاریکی را

با دستان کوچکم بسرایم؟